Ghost Town

اون دو روز آخر که بهم هیچ پیامی ندادی صبح تا شب چشم انتظارت بودم. کاش باهام حرف میزدی. کاش بازم اسممو صدا میزدی.

با اینکه تمومش کردم خیلی نامردیه انتظار داشته باشم منتظرم بمونی تا برگردم مگه نه؟

اگه اوضاع خوب بود هیچ وقت تمومش نمیکردم. ولی دلمم نمیخواست تو بخاطر من اذیت بشی...

نمیدونم توام دلتنگی یا نه ولی هر شب به یاد شب بخیرای همیشگیمون میخوابم.

شب بخیرایی که گاها دلم نمیخواست بگم چون دلم میخواست باهات حرف بزنم...

یه روز به مرگمم مونده باشه میام و میبینمت. لااقل اون روز خودتو ازم‌ دریغ نکن.

اگه برگردی به همون موقع،دوباره همه کار ها رو انجام میدی؟دوباره باهاش ادامه میدی؟یا راحت رو تغییر میدی و خودت و اونو نجات میدی؟

من میفهمم چی میگی و احساست برام واضحه،ولی اگه جواب درست این نباشه چی،میدونی مثلا اینکه راه نجات خودت دقیقا برعکس باشه

اگه بهش وابستگی پیدا نمیکردی و باهاش ملاقات نمیکردی،الان تو یه نقطه دیگه بودی،منظورم اینه.

ولی جدا از چیزی که گفتم این انکارپذیر نیست که فقط اون تو این وضعیت میتونه اون رو نجات بده،ولی اون نمیاد....و این اوضاع رو بدتر میکنه.... احساس میکنم جدا از خسته بودنت،عصبی هستی

اینکه عصبی باشی عادیه،ناراحت بودن عادیه،پوچی هم عادیه...ولی خودتو مقصر ندون بابت گناهی که داری میگی تقصیر تو نبوده،اینجوری حالت بدتر میشه.هیچوقت سعی نکرد باهات در موردش حرف بزنه؟

عجیب بودن دنیا همینجاست،من و تو هم الان تو دو تا نقطه ی متفاوت از دنیا هستیم،وبلاگت رو خیلی وقته دنبال میکنم و میتونم تقریبی بگم فاصله مون به صد ها کیلومتر هم میکشه،ولی داریم با هم حرف میزنیم،بنظرم حتی اگه ندیده باشی، روحت به اون شخص وصله.

آره،راست میگی،بدتر میکنه،ولی خیلی وقتا نمیشه جلوی افکار رو گرفت....

گفته بودی دلت میخواد  به یه نفر بگی،من عاجزم که بگم بگو یا نگم.حسرت ها آدم رو میسازن،گاهی اوقات احساس آدم درست نمیگه،شاید اونم به تو نیاز داشته باشه.

نیازی به تشکر نیست....منم تو رو زیاد نمیشناسم،و خودخواهیه بخوام بشناسم،نمیدونم احتمالا روحم وصل باشه....با نوشته هات ارتباط میگیرم.

بیچاره نیستی،اینم یه راهه،به هر حال

اگه یه روز خواستم بمیرم ازت میخوام که بگی-

آدما نقاب میزنن و شاید قوی نباشه،خیلی دوسش داری که به فکرشی.

حقیقت اوایل میگفتم چرا یه نفر تو وبلاگ باید حرف های غمگین بزنه ولی نه نظرم برگشت،خب درکت میکنم....پس امیدوار نباش،بنظرم به من بگی چیزی تغییر نکنه و حتی سبک هم بشی

بیا اصلا با هم بمیریم و قبلش هرچی راز داریم رو بگیم

عشق وصف پذیر نیست

من داشتم،الان ندارم،تازه خیلی هم خوبه که یکی رو داشته باشی حرف بزنی،میدونم و این اشکالی نداره

ای کاش کسی که من بهش گفتم بهم حرفی میزد در جوابش:(اشکالی نداره به هر حال.

حتی نمیتونی به دوستات هم بگی.....نمیدونم تو احساس تنهایی داری بابتش یا نه،ولی من دارم.

بستگی داره خودت چی معنیش کنی،این میتونه معنی تو باشه

به من بگی هم به روت نمیارم،ولی آره.

ای کاش منم حسی مثل تو داشتم،اون بهم گفت براش یه آشنا بودم نه کمتر نه بیشتر.

ولی اگه کسی دورت نباشه چی؟

نه،اونجوری نبود،خیلی خوبه تونستی باهاش حرف بزنی،مال من واقعا اینجوری نبود،بنظرم باید خوشحال باشی که طرف رو ندیدی تا ناراحت،چون ندیدی،نمیدونی چه حسی داره یه نگاه بی احساس از طرف اون

پس من و تو توی این مورد شبیهیم،میدونی همه اونا میگن که براشون مهمم ولی اصلا اینطور نیست

اگه صاف صاف تو چشمات زل بزنه و بگه ازت متنفره چی؟بعد بزاره بره و دیگه هیچوقت نبینی،اینجوری دردناکه

اگر رابطه ات حضوری باشه هیچوقت نمیتونی با طرف چشم تو چشم بشی،هیچوقت

کم کم دارم درون تو خودم رو میبینم،جدا اینکه من با کسی تو رابطه نبودم،ولی ضربه هه رو دیدم،پس میبینم

با هم فاصله دارید؟مثلا فاصله ی زیاد

پس من و تو وصلیم